Tijdens het world barista championship 2017 in seoul pakte hij het goud. Sindsdien reist dale harris, director of wholesale bij hasbean coffee, als koffieambassadeur de wereld over.Je hebt het World Barista Championship 2017 gewonnen. Wat heeft dit jaar je gebracht?
“Het WBC Seoul kenmerkte het einde van een lange reis voor mij, maar was tegelijkertijd ook een begin. Het is na het kampioenschap een drukke tijd geweest, veel reizen naar nieuwe plekken over de hele wereld waar coffee communities samenkomen. Ik probeer de kans om te blijven leren en groeien volledig te benutten, terwijl ik enkele ideeën promoot die ik belangrijk vind als het gaat om service en het opbouwen van duurzame relaties om de kwaliteit te verbeteren.”
Welke kwaliteiten moet de 2018-kampioen bezitten om de wedstrijd in Amsterdam te winnen?
“Elke nationale kampioen die het podium betreedt, bezit exceptionele technische vaardigheden en koffiekennis. Dus als we daar voorbij kijken, dan zal de toekomstige kampioen een nieuw idee middels de koffie moeten presenteren, en tegelijk de meest uitzonderlijke drankjes serveren. Die sterke, uniforme boodschap moet samenkomen in zowel de presentatie als de dranken. Dit vergt een diepe kennis van de wedstrijdkoffie en bijbehorende smaken, alsook de gave om in te spelen op en te communiceren met alle juryleden.”
Hoe komt het dat we nog nooit een vrouwelijke WBC-kampioen hebben gehad?
“Het is mijn ervaring dat vrouwelijke barista’s ondervertegenwoordigd zijn in nationale competities (vergeleken met de verhouding op de werkvloer) en ik geloof dat dit gelinkt kan worden aan achterhaalde elementen van een competitieve cultuur rondom het kampioenschap. Een competitie is in de eerste plaats een gelegenheid om te leren. Te veel focus op rangorde (succes vs. falen), in plaats van het belang om jezelf continu te blijven uitdagen, schrikt een groot aantal barista’s uit allerlij groepen (geslacht, afkomst, economische klasse en persoonlijkheid) af. Deze individuen hebben verhalen die gehoord moeten worden. We moeten als industrie samenwerken om een nog meer open cultuur te creëren, zowel rondom als buiten de kampioenschappen om.
Persoonlijk ken en heb ik samengewerkt met vele getalenteerde vrouwelijke barista’s, die de communicatieve als ook coffee skills in huis hebben om simpelweg geweldige ambassadeurs voor ons beroep te zijn. Het feit dat er in de WBC-geschiedenis meerdere keren vrouwelijke barista’s zilver hebben gewonnen, en net met een paar punten verschil (die we allemaal verliezen of winnen vanwege domme fouten of speciale momenten in een routine), verzekert me dat het zeker mogelijk is. Maar hoe meer energie we stoppen in het ondersteunen en aanmoedigen van vrouwen (en andere minder vertegenwoordigde groepen) om deel te nemen, des te sneller zullen we vooruit gaan”
Heb je een eersteklas, peperdure koffie nodig om het WBC te winnen?
“Deze twee dingen zijn niet noodzakelijk hetzelfde. Een eersteklas koffie is niet altijd een peperdure koffie. Ik vind het meest belangrijk dat een barista een koffie serveert waar hij of zij de meerwaarde van inziet en dat ze vervolgens pleiten voor de unieke kenmerken van de koffie en dranken die ze de jury voorzetten.
Je hebt een koffie nodig die geteeld en verwerkt is met een smaakprofiel in het achterhoofd, en vervolgens met respect voor de origine en het terroir van de koffie wordt gebrand en gezet.”
Wie zijn jouw persoonlijke favorieten en kanshebbers voor dit jaar?
“Ik ken te veel van de deelnemende barista’s persoonlijk om deze vraag objectief te beantwoorden. De kampioenen van Nieuw Zeeland en Tsjechië zijn oude vrienden, dus die zal ik zeker aanmoedigen, maar ik heb ook veel nieuwe vrienden gemaakt die meedoen.
Zo heb ik de koffies mogen proeven van Lila, de Russische kampioen, en die bliezen me letterlijk omver door het interessante smaakpalet. Ik ben heel erg benieuwd hoe zij de jury hiermee laat kennismaken. Ook heb ik een speciaal plekje in mijn hart voor El Salvador, dus voor de run van Jonathan zul je mij zeker ‘Vamos!’ horen schreeuwen.
Ik hoop dat de uiteindelijke beste zes even divers zijn als de mensen die in de industrie werken en de diverse smaken en benaderingen die koffie als product toelaat. Dit is immers geen competitie om de beste koffie te vinden, maar een viering van de beste koffie en om het beste van ons beroep en de industrie te delen.”
